Przemysław Babiarz wraca do komentowania Igrzysk Olimpijskich

Wygląda na to, że jest to w dużej mierze zasługa protestów dziennikarzy i sportowców, organizowanych w ramach źle pojętej zawodowej solidarności. Pan Babiarz dopuścił się ewidentnego i ciężkiego nadużycia, mieszając rolę dziennikarza sportowego i komentatora politycznego. Wykorzystał publiczne media do propagowania swoich prywatnych, politycznych i ideologicznych przekonań. Zrobił to bez oglądania się na własnych widzów, których poglądy powinien był uszanować, pozostawiając im ocenę relacjonowanych wydarzeń.

Gdyby ktokolwiek z nas chciał promować swoje polityczne czy ideologiczne przekonania w mainstreamowej telewizji, musiałby zapłacić za to grube pieniądze. Musiałby - ale miejmy nadzieję nie zapłaci, ponieważ żadna szanująca się telewizja nie powinna pozwolić sobie na zamienianie jej w propagandową tubę.

Wbrew temu, co usiłują wmawiać nam w tej sprawie politycy, szacunek nie stoi w sprzeczności z wolnością słowa. I nie o wolność słowa tu idzie, a o szacunek właśnie. Szacunek, którego panu Babiarzowi zabrakło - zarówno dla instytucji, w której pracuje jak i dla widzów, którzy płacą mu nie za to, by zmuszał wszystkich do wysłuchiwania jego prywatnych, politycznych komentarzy.

Czy jego konserwatywne poglądy czynią go lepszym od nas i dają mu większe prawa, unieważniając w jego wypadku standardy etyczne i cywilizacyjne? Czy upoważniają do wykorzystywania publicznej instytucji na własny, prywatny użytek?

Niestety - tym razem te pytania należy zadać również kolegom dziennikarzom i broniącym tej hucpy sportowcom.  

Zatem mamy dokładnie to czego chciał Kaczyński choć w nieco innej formie - zamiast sędziów ludowych, plebiscyty.  

Gdybyż to jeszcze były plebiscyty i populistyczne naginanie polityki do Głosu Ludu. Ale wygląda, że jest to raczej element politycznych gierek i wyprzedzające unikanie potencjalnych ciosów ze strony opozycji, podającej się tylko za ów głos.  

Akcja z alkosaszetkami pokazuje, że proste plebiscyty dają radę.
Lud chce, lud dostaje.

Igrzyska. bo na chleb nie ma kasy.  

Lud? Lud to się o sprawie dowiedział z mediów. Być może ktoś próbuje to w ten sposób przedstawiać, ale to nie lud rozpoczął szum wokół saszetek.  

Ludowi sprawę do plebiscytu podaje ludowy trybun. Kto będzie tym trybunem, to kwestia wtórna.

Ale to jest oczywiste i nie wymaga tłumaczenia (czy wymaga?).  

Jeżeli sądzisz, że akcja z saszetkami jest przykładem na to że "lud" czegoś "chce", a władza mu to "daje" uginając się pod siłą jego głosu - to jest sporo do tłumaczenia. Ale my się tutaj nie zajmujemy polityką. Śledzimy sytuację w mediach, w tym również wpływ polityki na media - ale to nie powinien być punkt wyjścia do rozszerzania dyskusji na problemy mechanizmów politycznych czy społecznych. Są do takich dyskusji lepsze miejsca.  

Lud nie ma chcieć. Lud ma przegłosować w plebiscycie konkretny, podsunięty do głosowania temat.
To jest mechanizm pospolicie występujący w branży reklamowej.  

To się nie zgadza z tym co napisał wyżej nasz kolega KingPin: "Lud chce, lud dostaje."  

Normalnie matrix. Lud chce, a może tylko myśli, że chce i sama myśl o chceniu wystarcza.  

Tylko że tutaj nikt nie próbował podpowiadać ludowi czego chce - tutaj wystraszono się najwyraźniej straszenia ludem. Faktycznie matrix.  

Tutaj znaczy gdzie?  

Mówimy o reakcję władz na sprawę Babiarza. Wystarczyła zapowiedź pożaru aby zaczęto go gasić.  

Przewidziano, że lud tego chce.
Wszak Babiarz nie zrobił nic złego ponad wysławianie swojej Matki Partii - to nawet nie wykroczenie. Etycznie też bez zarzutu. Każdy przecież ma jakieś poglądy i sympatie polityczne.