STGU: najpopularniejsze artykuły

Zapotrzebowanie na różnorodne formy reklamy na początku lat 30 XX wieku wpływało ożywczo na rozwój grafiki użytkowej, a wzrastająca liczba artystów uprawiających tę dyscyplinę zrodziła potrzebę zrzeszenia ich w organizację zawodową. W związku z tym w 1933 roku z inicjatywy Edmunda Bartłomiejczyka przy poparciu Polskiego Związku Reklamowego powstało w stolicy Koło Artystów Grafików Reklamowych. Początkowo stowarzyszenie liczyło sobie dwunastu grafików związanych z warszawskim środowiskiem artystycznym, wśród których znaleźli się: Edmund Bartłomiejczyk, Henryk Czerny, Ludwik Gardowski, Zygmunt Glinicki, Tadeusz Gronowski, Edmund John, Jan Mucharski, Stanisław Ostoja – Chrostowski, Adam Półtawski, Henryk Stażewski, Józef Tom i Jerzy Zaruba.

Lata 20 XX wieku to okres szczególny w rozwoju polskiej grafiki użytkowej przede wszystkim ze względu na coraz liczniej powstające artystyczne spółki, które coraz chętniej zaczęły zajmować się działalnością reklamową. I tak w 1923 roku znakomity polski grafik Tadeusz Gronowski wraz z Jerzym Gelbardem, Antonim Bormanem i Janem Mucharskim założyli w Warszawie Atelier Reklamy Artystycznej „Plakat”.

Lwów w okresie dwudziestolecia międzywojennego był znaczącym ośrodkiem artystycznym. Wielkomiejski charakter miasta przyczynił się do rozwoju kilku gałęzi przemysłu lekkiego i powstania potężnych firmy handlowo-usługowych, co w konsekwencji doprowadziło także do rozwoju reklamy, chętnie uprawianej przez liczne grono artystów.

Wielu projektantów pracujących przy tworzeniu znaków firmowych boryka się z problemem, jak stworzyć Księgę Znaku (KZ), która odpowie na wszystkie pytania osób, które będą z niej na co dzień korzystać (marketingowców, brand managerów, innych projektantów, drukarzy, producentów gadżetów reklamowych itp.). Dla tych, którzy nie wiedzą czym jest Księga Znaku, wyjaśniam, że jest to nic innego, jak instrukcja obsługi logo, stworzona przez autora znaku po to, by ułatwić prawidłowe używanie loga innym.

Praca w twórczym duecie cieszyła się w latach 30. XX wieku wśród studentów warszawskiej architektury sporym zainteresowaniem. Młodzi adepci sztuki projektowej, poza pracą w architektonicznych biurach, chętnie zajmowali się również grafiką reklamową. Jak słusznie zauważył w 1935 roku Przecław Smolik – Typowym dla ostatnich lat zjawiskiem […] jest fakt, że we współczesnym ruchu artystycznym w Polsce młodzi architekci biorą nie tylko coraz żywszy udział, ale w niektórych dziedzinach produkcji artystycznej kroczą nawet na czele, współzawodnicząc z wybitnym powodzeniem z zawodowymi artystami malarzami i grafikami [1].

W 1933 roku dwójka kolegów żydowskiego pochodzenia, postanowiła połączyć swoje siły w projektowaniu graficznym, zakładając kolejną artystyczną spółkę na mapie Warszawy. Tym razem o pracę w duecie pokusili się Jan Lewitt i Jerzy Himmelfarb, który w przypadku graficznej twórczości znany był bardziej jako Jerzy Him.

Śląsk to jedyny region w Polsce, który ma własny i wyjątkowy krój pisma. Powstał on na zamówienie Urzędu Marszałkowskiego Samorządu Województwa Śląskiego, który będzie go wykorzystywał na swoich materiałach promocyjnych.

W 1933 roku Jadwiga Hładki, Edward Manteuffel i Antoni Wajwód, wieloletni przyjaciele z warszawskiej Szkoły Sztuk Pięknych postanowili założyć atelier graficzne o wdzięcznej nazwie „Mewa”. Nazwa atelier nie była zupełnie przypadkowa i powstała z zestawienia monogramów założycieli nieformalnej spółki – Manteuffla Edwarda i Wajwóda Antoniego. Jadwiga Hładki prawdopodobnie dołączyła do zespołu nieco później o czym świadczy pierwszy, sygnowany logiem „Mewy” plakat artystki, wykonany na konkurs „Państwowa Odznaka Sportowa” w kwietniu 1933 roku.

Autorstwo i przymusowa anonimowość, czyli czy projektanci czują się potrzebni? Zanim przystąpimy do subiektywnego przeglądu opakowań, potrzebna jest jeszcze jedna uwaga. Mianowicie, ustalenie autorstwa projektu opakowania popularnego, niedrogiego, ogólnodostępnego produktu graniczy niemal z cudem. Zapewne również dlatego, że firmy istniejące długo na rynku nie są wierne jednej agencji czy studiu projektowemu.

Na stronie Prezydenta RP ogłoszono konkurs na: Logo Prezydenta, Kancelarii Prezydenta i Centrum Obsługi Kancelarii. Konkurs wzbudził od razu wątpliwości: czy Prezydent potrzebuje logo i czy zamiast niego nie powinien posługiwać się (prawidłowo wyeksponowanym) herbem państwowym? Jako jeden z pierwszych zwrócił na to uwagę bloger Piotr Waglowski. Jego artykuł jest interesujący również ze względu na komentarze (wśród nich głosy projektantów), a także odnośniki do “oddolnych” inicjatyw takich jak serwisy jakiznaktwoj.pl czy www.orlidom.pl, opublikowanej niedawno pracy dyplomowej na temat identyfikacj wizualnej RP, czy choćby dyskusji wikipedystów przygotowujących wpis dotyczący polskiego herbu (notabene – wzór herbu udostępniany przez Kancelarię Prezydenta zaczerpnięto właśnie z Wikipedii!).