okładka: najpopularniejsze artykuły

Przeglądając sieć, a także statystyki oglądalności naszej strony internetowej, zauważyłem, że całkiem sporo ludzi szuka informacji dotyczących projektowania wykrojników. To natchnęło mnie do napisania szerzej na ten temat.

Ponad dwa lata temu temu w 34. numerze 2+3D opublikowaliśmy dość skomplikowany, ale podobno skuteczny sposób obliczania honorarium za usługi w projektowe 3D, opracowany przez Stowarzyszenie Projektantów Form Przemysłowych. Od tego czasu zastanawialiśmy się w redakcji, czy w podobny sposób, poddając działaniom matematycznym rozmaite współczynniki wycenianego projektu, udałoby się stworzyć schemat dla grafików.

Osiem ostat­nich felie­to­nów poli­gra­ficz­nych poświę­ci­li­śmy dwóm pod­sta­wo­wym czę­ściom każ­dej publi­ka­cji książ­ko­wej: okładce i wkła­dowi. Przy­szła wresz­cie dobra pora na połą­cze­nie ich ze sobą, nie­ro­ze­rwal­nym węzłem intro­li­ga­tor­skim. Od spo­sobu, w jaki ten meza­lians będzie prze­pro­wa­dzony, zależy kate­go­ria do któ­rej oprawa zosta­nie zakwa­li­fi­ko­wana.  Dwa ostat­nie felie­tony tego cyklu, będą tej kla­sy­fi­ka­cji poświęcone.

IMPOZYCJA, czyli mon­taż elek­tro­niczny, trak­to­wana bywa jako ostatni etap pre­pressu lub też jako pierw­szy etap pro­duk­cji. Tak czy siak, tra­fia tutaj każdy plik pro­duk­cyjny, który niczym biblijny wiel­błąd, prze­do­stał się przez igielne ucho pre­fli­gh­tingu. Wszystko, co ma być wydru­ko­wane tech­niką off­se­tową, musi być wcze­śniej zmon­to­wane w odpo­wied­nie arku­sze dru­kar­skie, a następ­nie prze­nie­sione przez sys­tem naświe­tle­nia CTP na matryce poligraficzne.

Dziś prezen­tuję subiek­ty­wny wybór głównych błędów składu, z jakimi spotkałem się w trak­cie „obcow­a­nia” z plikami pro­duk­cyjnymi przesyłanymi do druku przez klien­tów drukarni, w której spędz­iłem prawie połowę życia. Mowa o plikach wynikowych, czyli uznanych przez ich twór­ców za gotowe do druku. Lista obe­j­muje jedynie te błędy, które mimo upływu lat i dwukrot­nej wymi­any pokole­niowej pow­tarzały się najczęściej..

Ciekawy przykład reklamowego atelier lat 30. XX wieku stanowi duet Anatol Girs i Bolesław Barcz. Początki wspólnych osiągnięć artystycznych wspomnianych artystów sięgają czasów wspólnie odbytych studiów w Miejskiej Szkole Sztuk Zdobniczych i Malarstwa w Warszawie. Jednak zanim połączyła ich prawdziwa przyjaźń i trwająca trzynaście lat zawodowa współpraca, obaj panowie znali się jedynie z widzenia, bowiem, jak uważa autor monografii o Anatolu Girsie, Andrzej Klossowski: odmienne wówczas były ich artystyczne zainteresowania [1].

Lata 20 XX wieku to okres szczególny w rozwoju polskiej grafiki użytkowej przede wszystkim ze względu na coraz liczniej powstające artystyczne spółki, które coraz chętniej zaczęły zajmować się działalnością reklamową. I tak w 1923 roku znakomity polski grafik Tadeusz Gronowski wraz z Jerzym Gelbardem, Antonim Bormanem i Janem Mucharskim założyli w Warszawie Atelier Reklamy Artystycznej „Plakat”.

Lwów w okresie dwudziestolecia międzywojennego był znaczącym ośrodkiem artystycznym. Wielkomiejski charakter miasta przyczynił się do rozwoju kilku gałęzi przemysłu lekkiego i powstania potężnych firmy handlowo-usługowych, co w konsekwencji doprowadziło także do rozwoju reklamy, chętnie uprawianej przez liczne grono artystów.

Wielu projektantów pracujących przy tworzeniu znaków firmowych boryka się z problemem, jak stworzyć Księgę Znaku (KZ), która odpowie na wszystkie pytania osób, które będą z niej na co dzień korzystać (marketingowców, brand managerów, innych projektantów, drukarzy, producentów gadżetów reklamowych itp.). Dla tych, którzy nie wiedzą czym jest Księga Znaku, wyjaśniam, że jest to nic innego, jak instrukcja obsługi logo, stworzona przez autora znaku po to, by ułatwić prawidłowe używanie loga innym.

W grudniu we wszystkich salonach prasowych w Polse pojawi się nowy magazyn 3DFX. Magazyn skierowany będzie do miłośników i amatorów grafiki trójwymiarowej, którzy pragną osiągnąć status profesjonalisty i rozwijać swoje umiejętności.