Użytkownik Anna Teodorczyk: najpopularniejsze artykuły

Jak wygląda praca w concept arcie? Czego wymaga ta branża? Czy rynek jest już nasycony? Na te i inne pytania odpowie concept artysta Adam Kuczek.

Ktoś poszukuje grafika, może cię to zainteresuje? – piszą znajomi w dobrej wierze, po czym zupełnie niezaskoczona odkrywam, że ogłoszenie nie ma nic wspólnego z moją specjalizacją. Zawsze jednak dziękuję im za pamięć.

Higienę pracy grafika dzielę na dwie kategorie: higienę ciała i higienę ducha. Dzisiaj zajmę się omówieniem nawyków, które pozwalają zaprowadzić odrobinę ładu w chaosie zarządzania dokumentami i plikami, co niektórym może zaoszczędzić palpitacji serca, gdy Urząd Skarbowy wpadnie z niespodziewaną wizytą, albo gdy klient poprosi o korektę projektu sprzed trzech lat.

Fraza „proces projektowy” sprawia, że we własnej głowie nie jestem grafikiem-ilustratorem. Jestem PROJEKTANTKĄ. W jakiś sposób ta myśl nobilituje mnie w moich własnych oczach.

– Planuje pani coś studiować? – pytał mój lekarz przy okazji każdego naszego spotkania. – Historię sztuki lub rysunek – odpowiadałam niezmiennie. Kiwał głową, nawet na mnie nie patrząc. – Przyjemne studia, ale nie ma z tego pieniędzy.

Jak zostać grafikiem? Jak zostać ilustratorem? Jak utrzymać się z rysunku? Jeśli zadajesz sobie któreś z tych pytań – dobrze trafiłeś! Ja znam na nie odpowiedź!

Spór o prawa autorskie ostatecznie sprowadza się do tego, kto ma lepszego prawnika…

Jakiś czas temu pytana o zawód, zamiast odpowiadać „grafik”, zaczęłam mówić „grafik-ilustrator”. Jednak ze zdumieniem odkryłam, że to słowo nie wyczerpuje tematu. Słysząc czym się zajmuję, ludzie często zakładają dwa scenariusze: że ilustruję bajki dla dzieci lub wykonuję portrety ołówkiem. Kiedy wyjaśniam, że styl moich prac nie wpisuje się w potrzeby żadnego z tych projektów, bywają zbici z tropu.

Rysowanie ze zdjęć nie jest ani niczym niezwykłym, ani też powodem do wstydu. Osobiście należę do tej grupy twórców, która nie uznaje rysowania wyłącznie z pamięci – zwłaszcza, gdy pracuje się w realistycznych stylistykach. Perspektywa, proporcje, układ świateł i cieni, układ mięśni i materiałów, poszukiwanie nietypowych póz, ciekawych twarzy oraz różnorodnych realistycznych ekspresji… – w tym wszystkim pomaga nam materiał referencyjny. Oczywiście nie każdemu twórcy będzie on potrzebny, ale nawet jeśli stawiamy na projekty łamiące zasady anatomicznej poprawności, groteskowe czy abstrakcyjne, to „refki” mogą się okazać zaskakująco przydatne.

Mam wrażenie, że współcześnie motywację postrzega się jako magiczny stan, który, gdy już się go osiągnie, sam z siebie sprawi, że dalej wszystko pójdzie już z górki. A to zupełnie nie tak.