Użytkownik chochlikdrukarski: najczęściej komentowane

Kolory w poligrafii to temat rzeka, ale można go sprowadzić do jednego podstawowego problemu: dlaczego wydrukowana publikacja wygląda często inaczej (czytaj: gorzej) niż na ekranie komputera. Nie będę dzisiaj zagłębiać się w skomplikowane meandry kalibracji monitorów i prawidłowego odwzorowywania przez nie kolorów. Na to przyjdzie czas później. Dzisiaj opowiem o paru niespodziankach, jakie mogą sprawić nam dwie specyficzne barwy: czarna i biała.

W tak zwanych słusznie minionych czasach życie było proste, wręcz prostackie. Poligrafia też. Uwodzenie klientów feerią barw i wymyślnością kształtów, było zarówno technicznie jak i ideologicznie trudne, a praktycznie niepotrzebne. Teczki (bo o nich dziś mowa) kojarzyły się bardziej z tajnymi archiwami SB, niż z podstawowym gadżetem marketingowym. Siermiężne, wiązane w pętelkę, szaro-bure twory, stanowiły nieodzowny atrybut socjalistycznej biurokracji.

Dziś prezen­tuję subiek­ty­wny wybór głównych błędów składu, z jakimi spotkałem się w trak­cie „obcow­a­nia” z plikami pro­duk­cyjnymi przesyłanymi do druku przez klien­tów drukarni, w której spędz­iłem prawie połowę życia. Mowa o plikach wynikowych, czyli uznanych przez ich twór­ców za gotowe do druku. Lista obe­j­muje jedynie te błędy, które mimo upływu lat i dwukrot­nej wymi­any pokole­niowej pow­tarzały się najczęściej..

Aby grafik mógł dogadać się z drukarzem nie wystarczy dobra wola i wysoki poziom empatii. Potrzeba także jasno zdefiniowanych pojęć, którymi rozmówcy będą się posługiwać, gdyż głównym tematem tych dyskusji (oczywiście poza sportem, kobietami i szybkimi samochodami) są kolory. Ich nazw uczymy się od dziecka, ale w poligrafii wiedza ta na niewiele się przydaje, gdyż obarczona jest zbyt wysokim stopniem subiektywizmu.

W chochlikowych wędrówkach po drogach i bezdrożach poligrafii posługujemy się często sformułowaniem „przygotowanie plików do druku”. Jest to skrót myślowy, który poważnie spłyca istotę rzeczy. Dobre stosunki studia graficznego z panami drukarzami to jedna sprawa. Jednak równie mocne wrażenia czekają nas w relacjach z działem introligatorni. A tam zazwyczaj, większość załogi stanowią kobiety. Nie o parytetach jednak dziś będzie mowa.

Wielu gra­fi­kom spra­wia pro­blem zało­że­nie opty­mal­nego wymiaru dla pro­jek­to­wa­nych publi­ka­cji. Ostatni kon­kurs poli­gra­ficzny, potwier­dził tę obser­wa­cję. Na piąte pyta­nie kon­kur­sowe zale­d­wie połowa uczest­ni­ków odpo­wie­działa pra­wi­dłowo. Tak więc, nowy rok szkolny w cho­chli­ko­wym uni­wer­sy­te­cie, zaczy­namy od omó­wie­nia tego zagad­nie­nia na przy­kła­dzie pro­stego tech­nicz­nie pro­duktu, jakim są plakaty.

LETTERPRESS coraz śmie­lej pała­szuje swój kawa­łek tortu na pol­skim rynku poli­gra­ficz­nym. Jed­nak dla czę­ści gra­fi­ków para­ją­cych się dotych­czas pro­jek­to­wa­niem prac pod druk off­se­towy i cyfrowy, jest to teren dzie­wi­czy. Stąd cho­chli­kowa próba ogar­nię­cia pro­blemu. W poprzed­nim odcinku wypi­li­śmy zie­loną her­batę i pogła­ska­li­śmy przy­tu­la­stego kota snu­ją­cego się leni­wie po pra­cowni Pan­Bon­Tona. Dziś czas ogłosić:

Skoro znamy już ilość zna­ków naszej publi­ka­cji i pod­ję­li­śmy także decy­zję co do wyboru kro­jów pisma, któ­rymi skła­dać będziemy poszcze­gólne czę­ści tek­stu, zgod­nie z zasadą od ogółu do szcze­gółu, przy­szła teraz pora na dobór wiel­ko­ści czyli stop­nia pisma i odle­gło­ści pomię­dzy poszcze­gól­nymi wier­szami tek­stu, zwa­nej inter­li­nią. Parę słów poświę­cimy także, tajem­ni­czo brzmią­cej „wyso­ko­ści x”.

Falcowanie to podstawowy proces introligatorski. Jego zadaniem jest doprowadzenie wymiaru arkusza drukarskiego do wymiaru końcowego. W wielu przypadkach zaplanowanie odpowiednich miejsc złamywania musi się odbyć już na etapie projektowania publikacji. Mając wiedzę o tajnikach papieru, nabytą z lektury poprzedniego odcinka, przyjrzymy się dzisiaj pułapkom czyhającym na grafika przy projektowaniu ulotek falcowanych.

Roz­po­czy­namy zapo­wia­dany już wcze­śniej nowy cykl felie­to­nów, pod wspól­nym tytu­łem „Jak przy­go­to­wać pliki do druku”, poświę­cony omó­wie­niu naj­czę­ściej zama­wia­nych wyro­bów poligraficznych.