Użytkownik chochlikdrukarski: najpopularniejsze artykuły

Roz­po­czy­namy zapo­wia­dany już wcze­śniej nowy cykl felie­to­nów, pod wspól­nym tytu­łem „Jak przy­go­to­wać pliki do druku”, poświę­cony omó­wie­niu naj­czę­ściej zama­wia­nych wyro­bów poligraficznych.

Wielu gra­fi­ków nie uwzględ­nia faktu, że papier uży­wany do druku jest trój­wy­mia­rowy i oprócz sze­ro­ko­ści oraz wyso­ko­ści ma swoją gru­bość. W kon­se­kwen­cji zakła­dają równe wymiary dla wszyst­kich skrzy­de­łek (łamów) pro­jek­to­wa­nej ulotki, co przy nie­któ­rych typach fal­co­wa­nia pro­wa­dzi do licz­nych nie­po­ro­zu­mień na linii grafik-drukarnia. Wyja­śnijmy więc sprawę ostatecznie.

Po lek­tu­rze poprzed­niego odcinka mamy już prze­ćwi­czone zagad­nie­nia pod­sta­wowe. Dziś możemy  pójść krok dalej i nieco skom­pli­ko­wać sobie życie. Jed­nak oma­wia­jąc kolejny pro­dukt  nadal poru­szać się będziemy w obsza­rze dru­ków pro­stych, nazy­wa­nych też dru­kami luź­nymi.  Nazwa ta jest  w pełni uza­sad­niona, gdyż część pro­jek­tan­tów pod­cho­dzi do zagad­nie­nia na praw­dzi­wie desi­gner­skim luzie.

W odpo­wie­dzi na zastrze­że­nia czy­tel­ni­ków doty­czą­cych roz­pro­sze­nia infor­ma­cji o spo­so­bie przy­go­to­wa­nia do druku teczek ofer­to­wych, z wcze­śniej­szych felie­to­nów wybra­li­śmy naj­waż­niej­sze frag­menty i w ten spo­sób w dziale „Jak przy­go­to­wać do druku”  poja­wia się kolejny odci­nek.  Sprawa wydaje się bar­dzo aktu­alna, gdyż teczka ofer­towa zali­czona jest cią­gle do dyżur­nego zestawu gadże­tów rekla­mo­wych wrę­cza­nych klien­towi w cza­sie odwie­dzin po mar­ke­tin­go­wej kolę­dzie, jaką orto­dok­syjni han­dlowcy usku­tecz­niają nie tylko pod koniec roku.

Skoro znamy już ilość zna­ków naszej publi­ka­cji i pod­ję­li­śmy także decy­zję co do wyboru kro­jów pisma, któ­rymi skła­dać będziemy poszcze­gólne czę­ści tek­stu, zgod­nie z zasadą od ogółu do szcze­gółu, przy­szła teraz pora na dobór wiel­ko­ści czyli stop­nia pisma i odle­gło­ści pomię­dzy poszcze­gól­nymi wier­szami tek­stu, zwa­nej inter­li­nią. Parę słów poświę­cimy także, tajem­ni­czo brzmią­cej „wyso­ko­ści x”.