Użytkownik chochlikdrukarski: najnowsze artykuły

Spośród wszystkich zapachów dzieciństwa w szczególny sposób pozostał w moim sercu zapach ulotek zachodnich producentów samochodów. W owych czasach kolekcjonowała je dzieciarnia ze wszystkich chyba krajów demoludu. Rynek praktycznie nie istniał, a więc rynek ulotek też był dla nas czymś egzotycznym. Ulotki i inne kolorowe materiały reklamowe pozyskiwaliśmy pisząc błagalne listy do ambasad państw ideologicznie nam wrogich, lub wprost do zachodnich firm.

Kiedy przypatrzymy się funkcji, historii powstania a także technologii produkcji ulotek, plakatów i gazetek reklamowych, przyznamy, iż da się w miarę sensownie obronić przyporządkowanie ich do jednej grupy. Zanim więc przystąpimy do omawiania poszczególnych produktów wchodzących w skład DRUKÓW REKLAMOWYCH, kilka akapitów wypada poświęcić pojęciu czy też zjawisku, które te produkty łączy. Jest nim bez wątpienia REKLAMA. 

Proces realizacji praktycznie każdego wyrobu poligraficznego rozpoczyna się od prac projektowych, a kończy na procesach introligatorskich i uszlachetniających. Kilka zagadnień z obszaru projektowania omówiliśmy w odcinku poprzednim, a dziś, na koniec naszego wizytówkowego serialu, zapraszam na krótką wycieczkę po działach produkcyjnych zakładu poligraficznego, w którym nasza wizytówka będzie realizowana.

Wydawać by się mogło, że taki bzdet, jak wizytówka nie powinien sprawiać większych problemów projektowych, ale w praktyce okazuje się, że kolejne pokolenia grafików potykają się o podobne „drobiazgi”. Oczywiście trudno tutaj o jakieś konkretne normy i jedynie słuszne zasady, tym niemniej bez względu na poziom kreatywności i twórczą wenę projektanta, parę podstawowych prawideł warto jednak przestrzegać.

„Plakat jest zazwyczaj odpowiedzią na jakiś wcześniej zadany przez klienta lub samego artystę temat. Może to być konkretny film, spektakl czy też festiwal. Projekt musi być próbą opowiedzenia historii, do której plakat ma nawiązywać. Plakat zawsze musi działać swoim przekazem i znakiem“.

Na temat projektowania plakatów rozmawiałem niedawno z prof. Kają RENKAS, która w swoich pracach często wykorzystuje technikę augmented reality, czyli tzw. rzeczywistość rozszerzoną. Pełny zapis rozmowy znajdziecie Państwo na łamach wakacyjnego (lipiec-sierpień 2021) wydania miesięcznika “Świat Druku”, a na blogu publikujemy fragment związany właśnie z augmented reality.

W zależności od fantazji projektanta oraz upodobań klienta, do druku wizytówek stosowane są bardzo zróżnicowane rodzaje podłoży drukowych, od typowych papierów powlekanych począwszy, poprzez papiery ozdobne i czerpane, a skończywszy na tworzywach sztucznych i metalowych blaszkach. Ostateczny wybór podłoża drukowego musi też uwzględniać możliwości i ograniczenia użytych technologii druku i uszlachetniania.

Kreatywność projektantów wizytówek wydaje się nie mieć granic i teoretycznie wizytówka może posiadać nawet format billboardu. W praktyce jednak obowiązują tu pewne normy, za przekroczenie których nie trafia się wprawdzie przed oblicze sprawiedliwości, ale można narazić się na grymas zaskoczenia lub – co gorsza – lekceważenia, ze strony naszego interlokutora, któremu wizytówkę wręczyć pragniemy.

W naszym wizytówkowym serialu dziś niewątpliwy hit ostatnich lat, jakim jest technologia Multiloft. Ta swoista składanka kilku rodzajów papierów, robi prawdziwą furorę w przemyśle poligraficznym i jako technologia produkcji wizytówek, zasługuje na szczególne zainteresowanie zarówno ze strony klientów drukarń, jak i projektantów wizytówek.

Czasy się zmieniają, zwyczaje też, ale wbrew pozorom, podstawowe funkcje współczesnych wizytówek, nie odbiegają specjalnie od funkcji, jakie pełniły onegdaj. Nadal służą one głównie wymianie podstawowych danych osobowych. Maleje natomiast liczba stricte prywatnych funkcji wizytówek, na rzecz funkcji służbowych. Nowością może być także rosnąca rola funkcji marketingowych i reklamowych. Z tego punktu widzenia możemy wyróżnić trzy podstawowe rodzaje wizytówek: wizytówki prywatne (osobiste), wizytówki służbowe (imienne i firmowe) oraz wizytówki reklamowe.

Wizytówka to dla mnie przedmiot magiczny, mimo iż współcześnie nie emanuje tym salonowym blichtrem, który unosi się jeszcze z kart Lalki Prusa, Anny Kareniny Tołstoja czy też Idioty Dostojewskiego. Choć nie pachnie już naftaliną i piżmem, nadal skutecznie opiera się elektronicznej ekspansji internetu, komputerów i smartfonów. Jednak nie tylko z tego powodu, poświęcimy temu produktowi kilka kolejnych felietonów.

„Projektowanie znaczków różni się nieco od innych typów projektowania i dla niektórych grafików jest to niewygodne zajęcie. Kilku znanych medialnie grafików próbowało tego fachu i zdarzały się im pojedyncze realizacje, ale później do tego nigdy nie wracali. Jest to bowiem praca dość specyficzna”. Aby przybliżyć jej tajniki, w miejsce tradycyjnego felietonu poligraficznego, publikujemy dziś wywiad, który przeprowadziłem z jednym z czołowych projektantów znaczków pocztowych, panem Andrzejem Gosikiem.

Podejmując się opisu dowolnego fragmentu rzeczywistości, zarówno tej zewnętrznej – postrzeganej zmysłami, jak i wewnętrznej – psychologicznej, wcielamy się niejako w rolę biblijnego Adama. Czyż nie podstawowym jego właśnie zadaniem, było nazwanie i pogrupowanie porozrzucanych po rajskim ogrodzie obiektów zaledwie co powstałego z nicości świata?

Proroctwa na temat rychłego końca offsetu i dyskusje o jego wyższości nad drukiem cyfrowym towarzyszyły mojej pracy zawodowej praktycznie od początku. Mijały dekady, zmieniały się pokolenia, a obie technologie jak istniały, tak istnieją i czują się całkiem nieźle. Wydaje się nawet, iż żyją w specyficznej symbiozie, karmiąc się sobą nawzajem. Tak więc rozpatrywanie druku cyfrowego w opozycji do druku offsetowego nie ma większego sensu, gdyż każda z tych technik ma swoje atuty, a druk cyfrowy w miarę upływu lat znajduje optymalne dla siebie miejsce w szeregu.

Dziś prezen­tuję subiek­ty­wny wybór głównych błędów składu, z jakimi spotkałem się w trak­cie „obcow­a­nia” z plikami pro­duk­cyjnymi przesyłanymi do druku przez klien­tów drukarni, w której spędz­iłem prawie połowę życia. Mowa o plikach wynikowych, czyli uznanych przez ich twór­ców za gotowe do druku. Lista obe­j­muje jedynie te błędy, które mimo upływu lat i dwukrot­nej wymi­any pokole­niowej pow­tarzały się najczęściej..

Wpro­wa­dza­jąc tekst do kom­pu­tera, warto zadbać samemu o wyko­na­nie jego wstęp­nej korekty, nato­miast żadną miarą nie należy rezy­gno­wać z pro­fe­sjo­nal­nej korekty sty­li­stycz­nej i redak­cji języ­ko­wej, co nie­stety staje się obec­nie dość czę­stym zja­wi­skiem. Pamię­tajmy, że źle rozu­miana oszczęd­ność kosz­tów, jaką kusi idea self-publishingu, odbić się może nega­tyw­nie na jako­ści pro­duktu final­nego, a tym samym na powo­dze­niu całego przedsięwzięcia.

Przez ostatnie kilka lat w kręgach osób i instytucji związanych ze słowem pisanym, poligrafią i działalnością wydawniczą dużą popularnością cieszy się tzw. self-publishing. Istotą tego zjawiska jest próba maksymalnego wyeliminowania z procesu wydawniczego wszelkiej maści pośredników, w tym przede wszystkim tradycyjnych wydawnictw i dystrybutorów, którzy za swoje usługi pobierają odpowiednie marże, często pochłaniające lwią część przychodu ze sprzedaży.

Ist­nieje wśród typo­gra­fów prze­ko­na­nie, iż na osta­teczną czy­tel­ność i piękno składu wpływ mają nie tyle obiekty wydru­ko­wane, co prze­strzeń pomię­dzy nimi. Podob­nie jak pustka jest pod­stawą formy, świa­tło  pomię­dzy wier­szami, wyra­zami i zna­kami jest pod­stawą typo­gra­fii. Idąc tym tro­pem, zaj­miemy się dziś odstę­pami mię­dzy­zna­ko­wymi i mię­dzy­wy­ra­zo­wymi, które wła­śnie ze świa­tła są zbudowane.

Skoro znamy już ilość zna­ków naszej publi­ka­cji i pod­ję­li­śmy także decy­zję co do wyboru kro­jów pisma, któ­rymi skła­dać będziemy poszcze­gólne czę­ści tek­stu, zgod­nie z zasadą od ogółu do szcze­gółu, przy­szła teraz pora na dobór wiel­ko­ści czyli stop­nia pisma i odle­gło­ści pomię­dzy poszcze­gól­nymi wier­szami tek­stu, zwa­nej inter­li­nią. Parę słów poświę­cimy także, tajem­ni­czo brzmią­cej „wyso­ko­ści x”.

Typo­graf two­rząc dany krój, prze­waż­nie pło­dzi od razu kilka lub kil­ka­na­ście jego odmian, powo­łu­jąc w ten spo­sób do życia rodzinę kro­jów, która (jak to rodzina) pod jed­nym dachem i jedną nazwą, kryje osob­ni­ków prze­róż­nego auto­ra­mentu, postury i cha­rak­teru. Spójrzmy na nich z podob­nego punktu widze­nia, z jakiego oce­niają się nawza­jem człon­ko­wie typo­wej, kocha­ją­cej się oczy­wi­ście, rodziny ludzkiej.

Obję­tość skryptu autor­skiego wyra­żona w arku­szach wydaw­ni­czych bądź w arku­szach autor­skich, to z pew­no­ścią naj­istot­niej­szy czyn­nik, mający wpływ na koń­cową obję­tość publi­ka­cji. Ale to dopiero począ­tek kło­po­tów. Po zakwa­li­fi­ko­wa­niu mate­ria­łów do reali­za­cji, na scenę wkra­cza pro­jek­tant. Jego zada­niem jest nada­nie dziełu okre­ślo­nej postaci typo­gra­ficz­nej, w któ­rej ujrzy ona świa­tło dzienne.