Z cyklu: Z pamiętnika Chochlika

Dosyć kolo­kwial­nie brzmi tytuł dzi­siej­szego felie­tonu, ale uzna­łem, że naj­le­piej odda on sytu­ację, w któ­rej dru­kar­nia pró­buje wmó­wić Klien­towi, iż jego zastrze­że­nia co do koń­co­wej jako­ści wyrobu poli­gra­ficz­nego są nie­uza­sad­nione, a jeśli nawet coś jest na rze­czy, to wina z pew­no­ścią leży poza jej odpowiedzialnością.

Gdyby udało się wyna­leźć szcze­pionkę na poli­gra­ficz­nego wirusa zwa­nego popu­lar­nie cho­chli­kiem dru­kar­skim, praca zarówno gra­fika jak i dru­ka­rza była by praw­dziwą sie­lanką. Nie­stety, co pewien czas zmu­szany jestem uru­cha­miać pro­ce­dury, przy­go­to­wane spe­cjal­nie na tę cho­chli­kową oko­licz­ność. W efek­cie, zamiast sie­lanki, pomię­dzy uczest­ni­kami dra­matu zwa­nego pro­duk­cją wyrobu poli­gra­ficz­nego docho­dzi okre­sowo do licz­nych spięć i nieporozumień.

Wpadka, wtopa, wdepa, afera, kaszana, mamy pro­blem – jed­nym sło­wem (zgod­nie z normą ISO) nie­zgod­ność. Okre­śle­nie uży­wane w chwi­lach powsta­nia dyso­nansu pomię­dzy ocze­ki­wa­niem Klienta w sto­sunku do jako­ści pro­duktu final­nego, a sta­nem fak­tycz­nym, jaki zastał odbie­ra­jąc wyrób poli­gra­ficzny z działu eks­pe­dy­cji.

W prze­ci­wień­stwie do lakie­ro­wa­nia maszy­no­wego, pro­cesy folio­wa­nia i lakie­ro­wa­nia UV wyma­gają świa­do­mej decy­zji już na eta­pie pro­jek­to­wa­nia publi­ka­cji. Te metody uszla­chet­nia­nia posze­rzają znacz­nie moż­li­wo­ści pro­jek­towe i mają istotny wpływ na wygląd, odbiór i trwa­łość pro­duktu poligraficznego.

Zlecając publikację do druku, Klienci nie mają zazwyczaj problemu z określeniem swoich potrzeb w obszarze kolorystyki, terminu realizacji i ceny. Wiadomo, druk ma być kolorowy, termin krótki a cena niska. Drogą kolejnych przybliżeń i kilku pytań uzupełniających, ustalamy w miarę szybko parametry techniczne publikacji i dogadujemy cenę, będącą wypadkową sennych marzeń i twardych realiów.

Lektura kolejnych rozdziałów Elementarza* sprowadziła mnie na kolana i w tej pozycji pozostawiwszy, zawlekła skruszonego, przed kratki typograficznego konfesjonału. I tak nie jest najgorzej. Równie dobrze mogłem zamiast przed, trafić za kratki odnośnego alcatras, bowiem w świetle nauk Bringhursta, ogrom win moich wydaje się być niezmierzony.

Miałem kiedyś przyjaciela... To za mocno powiedziane. Miałem, kiedyś znajomego... Tak będzie właściwiej. Zwał się Ludwik. Kiedy go poznałem, zbliżał się do sześćdziesiątki. Ja stawiałem pierwsze kroki w składzie komputerowym, on ostatnie w składzie gorącym. Był linotypistą w zakładach prasowych, a ja po drugiej stronie ulicy założyłem właśnie, jeden z pierwszych w okolicy fotoskładów.

Z powyższego tytułu można wnioskować, iż Chochlik zmienił profesję i z drukarza przekształcił się w biuro pośrednictwa pracy. Rzecz nie wydaje się pozbawiona logiki, zważywszy obecne tendencje do cięcia kosztów w firmach poligraficznych i postępujące rozprzestrzenianie się freelanserki, jako sposobu na przetrwanie w obszarze projektowania i składu publikacji. Trzymajmy się więc przez chwilę tego scenariusza.

Obwąchaliśmy akapit z wszystkich stron. Na koniec zajrzymy do jego środka, aby tam jeszcze sobie co nieco powytykać. Zanim to jednak nastąpi, porozmawiamy trochę o malarstwie, ze szczególnym uwzględnieniem malarstwa pokojowego. Sztuka jest przecież wszędzie tam, gdzie jest artysta.*

Prawidłowo zdefiniowane style akapitowe i sumienne ich używanie w procesie łamania tekstu, zabezpiecza nas przed poważniejszymi wpadkami typograficznymi. W poprzednim rozdziale przyjrzeliśmy się błędom początku i końca akapitu, dziś krytycznym okiem zajrzymy na jego prawą krawędź.