cuddruk - informacje

Nie szata zdobi czło­wieka, ani okładka książkę. Trudno zgo­dzić się z tym stwier­dze­niem, a jed­nak w obu przy­pad­kach to, co naprawdę war­to­ściowe i trwałe, ukryte jest pod zewnętrzną, wysta­wioną na publiczny widok powłoką i zapra­sza nas do spo­tka­nia ze sobą, na zupeł­nie innym pozio­mie. Nawet naj­pięk­niej wyko­nana okładka, nie zastąpi mery­to­rycz­nej war­to­ści tre­ści książki,  wydru­ko­wa­nej  na stro­ni­cach jej wkładu.

W dobie gospo­darki ryn­ko­wej, okładka, oprócz funk­cji ochron­nej i infor­ma­cyj­nej, pełni też rolę  mar­ke­tin­gową i jako swo­iste opa­ko­wa­nie pro­duktu, ma za zada­nie wpły­nąć wyglą­dem na decy­zje zaku­powe klienta. Wydawcy i ich pro­jek­tanci dwoją się i troją nad wymy­śla­niem prze­róż­nych efek­tów spe­cjal­nych, któ­rymi zamie­rzają wes­przeć osią­gnię­cie celu sprze­da­żo­wego. Omó­wimy dziś kilka takich zabiegów.

Dotych­czas pochy­la­li­śmy się nad okład­kami zeszy­to­wymi, mięk­kimi i twar­dymi, a kry­te­rium zali­cze­nia okładki do danej grupy zostało za każ­dym razem ści­śle okre­ślone. W efek­cie, pozo­stało kilka rodza­jów okła­dek, które do żad­nej z tych grup zali­czyć się nie dało. Stąd powstała czwarta grupa, nazwana prze­wrot­nie okład­kami spe­cjal­nymi, choć nie zawsze znaj­dziemy tam spe­cjal­nie cie­kawe roz­wią­za­nia konstrukcyjne.

W prze­glą­dzie pod­sta­wo­wych typów okła­dek, nad­szedł czas na crème de la crème okład­ko­wego światka. Przed nami wpraw­dzie jesz­cze grupa okła­dek spe­cjal­nych, ale okładki twarde, o któ­rych będzie dziś mowa, to zde­cy­do­wana elita, wręcz ary­sto­kra­cja wśród opraw. Dla pro­jek­tanta, sta­nowi ona spe­cy­ficzne wyzwa­nie, któ­remu nie spro­sta bez pozna­nia pod­staw tech­no­lo­gii intro­li­ga­tor­skiej sto­so­wa­nej przy jej pro­duk­cji. Ale, nie taki dia­beł straszny…

W poprzed­nim odcinku roze­bra­li­śmy na czę­ści pierw­sze okładkę zeszy­tową. Dzi­siaj pora na omó­wie­nie kolej­nej grupy okła­dek. Dla uprosz­cze­nia nazwa­li­śmy je okład­kami mięk­kimi, co wpraw­dzie odpo­wiada ter­mi­no­lo­gii uży­wa­nej przez klien­tów dru­karń, ale nie do końca jest zgodne z nor­mami. Wynika to z pro­stego faktu, iż wpraw­dzie w poli­gra­fii na wszystko są normy, ale w dru­kar­skim realu liczy się czę­sto vox populi, bo to on prze­cież jest tak waż­nym dla nas vox dei.

Zgod­nie z wypra­co­waną w poprzed­nim odcinku defi­ni­cją, publi­ka­cja książ­kowa, aby nią być, musi skła­dać się z mini­mum dwóch czę­ści: okładki i wkładu. Dziś przy­stę­pu­jemy do nie­spiesz­nego roz­bie­ra­nia na czyn­niki pierw­sze, zewnętrz­nej czę­ści tego  duetu. Pro­jek­tu­jąc okładkę, oka­zuje się czę­sto, że brak zna­jo­mo­ści pod­sta­wo­wych pro­ce­sów intro­li­ga­tor­skich, nie­by­wale utrud­nia życie, które prze­cież z zało­że­nia ma być lek­kie, twór­cze i sza­lone. A nie jest…

Centrum Usług Drukarskich Henryk Miler w Rudzie Śląskiej, znany pod marką CUDDRUK, w trosce o najwyższą jakość swoich druków podpisał w tym miesiącu umowę z firmą Color Management Consulting.

Dzisiejszym felietonem rozpoczynamy cykl artykułów poświęconych produktom poligraficznym, które umownie nazwiemy publikacjami książkowymi. Umowność ta wynika z faktu, iż druki o których będzie mowa, trudno w prosty sposób zakwalifikować do konkretnej grupy. Ponieważ zagadnienie jest bardzo szerokie, omówimy przy okazji większość problemów związanych z prawidłowym przygotowywaniem do druku plików produkcyjnych.

Pew­nej pani przy­śniły się złote gwiazdki na gra­na­to­wym tle. Po prze­bu­dze­niu posta­no­wiła wziąć sprawy w swoje ręce i czem prę­dzej sen prze­mie­nić rze­czy­wi­stość. Ponie­waż gnana wia­trem dzie­jów i twór­czym przy­mu­sem, parała się oka­zjo­nal­nie gra­fiką kom­pu­te­rową, zaraz po prze­bu­dze­niu odpa­liła Pho­to­shopa i nocną marę zmaterializowała.

Jak wieść gminna nie­sie, wielu cho­chli­ko­wych czy­tel­ni­ków ma pro­blemy z odna­le­zie­niem na blogu tek­stów dopa­so­wa­nych do ich aktu­al­nych dyle­ma­tów poli­gra­ficz­nych. Główną przy­czynę tego stanu rze­czy upa­truję w luź­nym, wręcz luzac­kim cha­rak­te­rze tychże arty­ku­łów, a także w iry­tu­ją­cym spo­so­bie ich tytu­ło­wa­nia.  Fakt ten  jedni uwa­żają za cho­chli­kową zaletę, a inni  wręcz odwrot­nie, za prze­jaw star­czego zdzie­cin­nie­nia autora.  Aby w jakiejś mie­rze pogo­dzić zwa­śnione strony, posta­no­wi­łem prze­pro­wa­dzić świąteczno-wiosenne porządki na blogu.  W pierw­szym rzę­dzie zabra­łem się za kolory.