cuddruk - informacje

Ist­nieje wśród typo­gra­fów prze­ko­na­nie, iż na osta­teczną czy­tel­ność i piękno składu wpływ mają nie tyle obiekty wydru­ko­wane, co prze­strzeń pomię­dzy nimi. Podob­nie jak pustka jest pod­stawą formy, świa­tło  pomię­dzy wier­szami, wyra­zami i zna­kami jest pod­stawą typo­gra­fii. Idąc tym tro­pem, zaj­miemy się dziś odstę­pami mię­dzy­zna­ko­wymi i mię­dzy­wy­ra­zo­wymi, które wła­śnie ze świa­tła są zbudowane.

Skoro znamy już ilość zna­ków naszej publi­ka­cji i pod­ję­li­śmy także decy­zję co do wyboru kro­jów pisma, któ­rymi skła­dać będziemy poszcze­gólne czę­ści tek­stu, zgod­nie z zasadą od ogółu do szcze­gółu, przy­szła teraz pora na dobór wiel­ko­ści czyli stop­nia pisma i odle­gło­ści pomię­dzy poszcze­gól­nymi wier­szami tek­stu, zwa­nej inter­li­nią. Parę słów poświę­cimy także, tajem­ni­czo brzmią­cej „wyso­ko­ści x”.

Typo­graf two­rząc dany krój, prze­waż­nie pło­dzi od razu kilka lub kil­ka­na­ście jego odmian, powo­łu­jąc w ten spo­sób do życia rodzinę kro­jów, która (jak to rodzina) pod jed­nym dachem i jedną nazwą, kryje osob­ni­ków prze­róż­nego auto­ra­mentu, postury i cha­rak­teru. Spójrzmy na nich z podob­nego punktu widze­nia, z jakiego oce­niają się nawza­jem człon­ko­wie typo­wej, kocha­ją­cej się oczy­wi­ście, rodziny ludzkiej.

Obję­tość skryptu autor­skiego wyra­żona w arku­szach wydaw­ni­czych bądź w arku­szach autor­skich, to z pew­no­ścią naj­istot­niej­szy czyn­nik, mający wpływ na koń­cową obję­tość publi­ka­cji. Ale to dopiero począ­tek kło­po­tów. Po zakwa­li­fi­ko­wa­niu mate­ria­łów do reali­za­cji, na scenę wkra­cza pro­jek­tant. Jego zada­niem jest nada­nie dziełu okre­ślo­nej postaci typo­gra­ficz­nej, w któ­rej ujrzy ona świa­tło dzienne.

Kie­ru­jąc do dru­karni zapy­ta­nie kal­ku­la­cyjne, powstaje przede wszyst­kim koniecz­ność spre­cy­zo­wa­nia sza­cun­ko­wej ilo­ści stron, jaką będzie miała pla­no­wana do druku publi­ka­cja. Ponie­waż temat jest zło­żony, a czyn­ni­ków które mają wpływ na koń­cową obję­tość książki jest wiele, roz­pra­co­wa­niu tego zagad­nie­nia poświę­cimy począt­kowe odcinki naszego typo­gra­ficz­nego serialu, podzie­lo­nego na dwa tema­tyczne sezony.

„Książka nie jest już jedyną posta­cią słowa dru­ko­wa­nego. Znaczną część istot­nych tre­ści publi­kuje się dzi­siaj w for­mie gazet, cza­so­pism, reklam. […] Pro­duk­cja kro­jów pisma, wymy­śla­nie nowych czcio­nek docho­dzi do absurdu. Można dostrzec całą masę małych i malut­kich kie­run­ków, z któ­rych każdy błą­dzi na swój spo­sób”. [1]

Dzi­siej­szym felie­to­nem zamy­kamy cykl arty­ku­łów poświę­co­nych publi­ka­cjom książ­ko­wym. Koń­czymy prze­rwany tydzień temu wątek wykle­jek w opra­wach zło­żo­nych, a pozo­stały czas jaki zde­cy­do­wa­li­ście się prze­zna­czyć na tę cho­chli­kową lek­turę,  wypeł­nimy Wam pre­zen­ta­cją naj­cie­kaw­szych pro­jek­tów zali­cza­nych do  opraw spe­cjal­nych. Za tydzień pre­miera nowego cyklu, któ­rego tema­tyka pozo­staje jesz­cze tajemnicą.

Osiem ostat­nich felie­to­nów poli­gra­ficz­nych poświę­ci­li­śmy dwóm pod­sta­wo­wym czę­ściom każ­dej publi­ka­cji książ­ko­wej: okładce i wkła­dowi. Przy­szła wresz­cie dobra pora na połą­cze­nie ich ze sobą, nie­ro­ze­rwal­nym węzłem intro­li­ga­tor­skim. Od spo­sobu, w jaki ten meza­lians będzie prze­pro­wa­dzony, zależy kate­go­ria do któ­rej oprawa zosta­nie zakwa­li­fi­ko­wana.  Dwa ostat­nie felie­tony tego cyklu, będą tej kla­sy­fi­ka­cji poświęcone.

Nie­prze­my­ślane roz­miesz­cze­nie mate­ria­łów w skład­kach, może skut­ko­wać wzro­stem kosz­tów pro­duk­cji, a nawet unie­moż­li­wić reali­za­cję zle­ce­nia według  usta­lo­nych zało­żeń. Także wymiary nie­któ­rych mate­ria­łów, jakie winne być umiesz­czone w publi­ka­cji, mogą nastrę­czyć wielu pro­ble­mów, zwłasz­cza wtedy, gdy znacz­nie prze­kra­czają one for­mat składki pod­sta­wo­wej. Spró­bu­jemy się dziś tym tema­tom przyjrzeć.

Nie szata zdobi czło­wieka, ani okładka książkę. Trudno zgo­dzić się z tym stwier­dze­niem, a jed­nak w obu przy­pad­kach to, co naprawdę war­to­ściowe i trwałe, ukryte jest pod zewnętrzną, wysta­wioną na publiczny widok powłoką i zapra­sza nas do spo­tka­nia ze sobą, na zupeł­nie innym pozio­mie. Nawet naj­pięk­niej wyko­nana okładka, nie zastąpi mery­to­rycz­nej war­to­ści tre­ści książki,  wydru­ko­wa­nej  na stro­ni­cach jej wkładu.