cuddruk - informacje

„Książka nie jest już jedyną posta­cią słowa dru­ko­wa­nego. Znaczną część istot­nych tre­ści publi­kuje się dzi­siaj w for­mie gazet, cza­so­pism, reklam. […] Pro­duk­cja kro­jów pisma, wymy­śla­nie nowych czcio­nek docho­dzi do absurdu. Można dostrzec całą masę małych i malut­kich kie­run­ków, z któ­rych każdy błą­dzi na swój spo­sób”. [1]

Dzi­siej­szym felie­to­nem zamy­kamy cykl arty­ku­łów poświę­co­nych publi­ka­cjom książ­ko­wym. Koń­czymy prze­rwany tydzień temu wątek wykle­jek w opra­wach zło­żo­nych, a pozo­stały czas jaki zde­cy­do­wa­li­ście się prze­zna­czyć na tę cho­chli­kową lek­turę,  wypeł­nimy Wam pre­zen­ta­cją naj­cie­kaw­szych pro­jek­tów zali­cza­nych do  opraw spe­cjal­nych. Za tydzień pre­miera nowego cyklu, któ­rego tema­tyka pozo­staje jesz­cze tajemnicą.

Osiem ostat­nich felie­to­nów poli­gra­ficz­nych poświę­ci­li­śmy dwóm pod­sta­wo­wym czę­ściom każ­dej publi­ka­cji książ­ko­wej: okładce i wkła­dowi. Przy­szła wresz­cie dobra pora na połą­cze­nie ich ze sobą, nie­ro­ze­rwal­nym węzłem intro­li­ga­tor­skim. Od spo­sobu, w jaki ten meza­lians będzie prze­pro­wa­dzony, zależy kate­go­ria do któ­rej oprawa zosta­nie zakwa­li­fi­ko­wana.  Dwa ostat­nie felie­tony tego cyklu, będą tej kla­sy­fi­ka­cji poświęcone.

Nie­prze­my­ślane roz­miesz­cze­nie mate­ria­łów w skład­kach, może skut­ko­wać wzro­stem kosz­tów pro­duk­cji, a nawet unie­moż­li­wić reali­za­cję zle­ce­nia według  usta­lo­nych zało­żeń. Także wymiary nie­któ­rych mate­ria­łów, jakie winne być umiesz­czone w publi­ka­cji, mogą nastrę­czyć wielu pro­ble­mów, zwłasz­cza wtedy, gdy znacz­nie prze­kra­czają one for­mat składki pod­sta­wo­wej. Spró­bu­jemy się dziś tym tema­tom przyjrzeć.

Nie szata zdobi czło­wieka, ani okładka książkę. Trudno zgo­dzić się z tym stwier­dze­niem, a jed­nak w obu przy­pad­kach to, co naprawdę war­to­ściowe i trwałe, ukryte jest pod zewnętrzną, wysta­wioną na publiczny widok powłoką i zapra­sza nas do spo­tka­nia ze sobą, na zupeł­nie innym pozio­mie. Nawet naj­pięk­niej wyko­nana okładka, nie zastąpi mery­to­rycz­nej war­to­ści tre­ści książki,  wydru­ko­wa­nej  na stro­ni­cach jej wkładu.

W dobie gospo­darki ryn­ko­wej, okładka, oprócz funk­cji ochron­nej i infor­ma­cyj­nej, pełni też rolę  mar­ke­tin­gową i jako swo­iste opa­ko­wa­nie pro­duktu, ma za zada­nie wpły­nąć wyglą­dem na decy­zje zaku­powe klienta. Wydawcy i ich pro­jek­tanci dwoją się i troją nad wymy­śla­niem prze­róż­nych efek­tów spe­cjal­nych, któ­rymi zamie­rzają wes­przeć osią­gnię­cie celu sprze­da­żo­wego. Omó­wimy dziś kilka takich zabiegów.

Dotych­czas pochy­la­li­śmy się nad okład­kami zeszy­to­wymi, mięk­kimi i twar­dymi, a kry­te­rium zali­cze­nia okładki do danej grupy zostało za każ­dym razem ści­śle okre­ślone. W efek­cie, pozo­stało kilka rodza­jów okła­dek, które do żad­nej z tych grup zali­czyć się nie dało. Stąd powstała czwarta grupa, nazwana prze­wrot­nie okład­kami spe­cjal­nymi, choć nie zawsze znaj­dziemy tam spe­cjal­nie cie­kawe roz­wią­za­nia konstrukcyjne.

W prze­glą­dzie pod­sta­wo­wych typów okła­dek, nad­szedł czas na crème de la crème okład­ko­wego światka. Przed nami wpraw­dzie jesz­cze grupa okła­dek spe­cjal­nych, ale okładki twarde, o któ­rych będzie dziś mowa, to zde­cy­do­wana elita, wręcz ary­sto­kra­cja wśród opraw. Dla pro­jek­tanta, sta­nowi ona spe­cy­ficzne wyzwa­nie, któ­remu nie spro­sta bez pozna­nia pod­staw tech­no­lo­gii intro­li­ga­tor­skiej sto­so­wa­nej przy jej pro­duk­cji. Ale, nie taki dia­beł straszny…

W poprzed­nim odcinku roze­bra­li­śmy na czę­ści pierw­sze okładkę zeszy­tową. Dzi­siaj pora na omó­wie­nie kolej­nej grupy okła­dek. Dla uprosz­cze­nia nazwa­li­śmy je okład­kami mięk­kimi, co wpraw­dzie odpo­wiada ter­mi­no­lo­gii uży­wa­nej przez klien­tów dru­karń, ale nie do końca jest zgodne z nor­mami. Wynika to z pro­stego faktu, iż wpraw­dzie w poli­gra­fii na wszystko są normy, ale w dru­kar­skim realu liczy się czę­sto vox populi, bo to on prze­cież jest tak waż­nym dla nas vox dei.

Zgod­nie z wypra­co­waną w poprzed­nim odcinku defi­ni­cją, publi­ka­cja książ­kowa, aby nią być, musi skła­dać się z mini­mum dwóch czę­ści: okładki i wkładu. Dziś przy­stę­pu­jemy do nie­spiesz­nego roz­bie­ra­nia na czyn­niki pierw­sze, zewnętrz­nej czę­ści tego  duetu. Pro­jek­tu­jąc okładkę, oka­zuje się czę­sto, że brak zna­jo­mo­ści pod­sta­wo­wych pro­ce­sów intro­li­ga­tor­skich, nie­by­wale utrud­nia życie, które prze­cież z zało­że­nia ma być lek­kie, twór­cze i sza­lone. A nie jest…